Poem

Wciąż rozmyślasz . Uparcie i skrycie .

Patrzysz w okno i smutek masz w oku...

Przecież mnie kochasz nad życie ?

Sam mówiłeś przeszłego roku...

Śmiejesz się , lecz coś tkwi poza tym .

Patrzysz w niebo , na rzeźby obłoków...

Przecież ja jestem niebem i światem ?

Sam mówiłeś zeszłego roku...

Nie widziałam cię już od miesiąca...

I nic.

Jestem może bledsza , trochę śpiąca

Trochę bardziej milcząca...

Lecz widać można żyć bez powietrza .

Gdy się miało szczęście które się nie trafia :

czyjeś ciało i ziemię całą ,

a zostanie tylko fotografia....

To - to jest bardzo mało .

Powiedziałam na jednym wdechu . Chciałam mieć już to za sobą . Upokorzenia na oczach wszystkich... Wiem że nie jestem dobrą pisarką , poetką i tak dalej . I nigdy nie będę . Po co wybierałam sobie taki kierunek studiów ?

- Brawo T.I to bardzo dobry wiersz ! Napisałaś go tak jakby to się na prawdę stało . Ale przecież to nie możliwe... Jesteś taka młoda .

- Nie możliwe... A jednak... - wymamrotałam tak żeby nikt nie usłyszał .

Kidy usłyszałam dźwięk dzwonka oznaczającego koniec wykładu jak poparzona wyskoczyłam z sali mając nadzieje żeby nie spotkać nikogo znajomego w drodze do domu... Łzy cisnęły mi się do oczu ale jakoś nie zwracałam na to uwagi . Chciałam jak najszybciej znaleźć się w moim łóżku i spróbować zniknąć , zapomnieć . Najlepiej wszystko na raz ! Ogólnie płakanie , uczenie się , ponowne płakanie , spanie i użalanie się nad sobą połączone z płaczem to moje jedyne zajęcia . Rzuciłam się na łóżko i wyjęłam mój telefon . 

Zaczęłam przeglądać zdjęcia . Moje i Louis'a...

Czemu los mnie tak ukarał i zabrał mi go ?! Może jestem przewrażliwiona... Ale jak można zapomnieć o osobie którą widzi się codziennie ?

Dom , studia...? Przebywa większość czasu ?NIJAK ! NIE DA SIĘ !

Moje rozmyślenia przerwał wchodzący do pokoju Lou... O wilku mowa ! On chyba lubi się nade mną znęcać...

- Ten twój wiersz... Był o mnie ? - zapytał łagodnie .

- Nie...- Czemu nie umiem mu skłamać ?! Westchnęłam i połknęłam ogromną gulę formującą się w moim gardle - Tak . - spuściłam wzrok i miałam nadzieję że stanę się niewidzialna...

- Och...- brunet podrapał się po karku i usiadł na krańcu mojego łóżka .

Siedzieliśmy w zupełnej ciszy , której nie miałam zamiaru przerwać . Bo po co ? Lepiej czasami przemilczeć niektóre rzeczy .

- Przepraszam... - wymamrotał , a ja aż zachłysnęłam się powietrzem .

- Co ?! - powiedziałam , a raczej krzyknęłam .

- Przepraszam za wszystko... - widziałam że nie jest łatwo mu to mówić - Żałuje . Zniszczyłem wszystko , a potem nie miałam odwagi tego naprawić... Kocham cię T.I .

Uśmiechnęłam się i dałam mu całusa w policzek .

- Ja ciebie też Lou... Nawet nie wiesz jak bardzo .

Wtuliłam się w bruneta i miałam nadzieje że zostanie już tak na zawsze . Ja , On i to wspaniałe uczucie pomiędzy nami...